Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009
Θέλω ψυχο(ραδιοηλεκτρο)λόγο
Δευτέρα, Μαρτίου 30, 2009 | 
Αναρτήθηκε από
Ξενοτ'κός
Η έλλειψη συντονισμού και επικοινωνίας μεταξύ των διαφόρων ειδικοτήτων τεχνικών έχει επεκταθεί πλέον και στα άτομα του ίδιου συνεργείου. Το θέμα έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και μόνον η παρέμβαση ψυχοραδιοηλεκτρολόγου μπορεί να δώσει τη λύση.
Στη φωτογραφία βλέπετε μια κλασσική ασυνεννοησία μεταξύ μάστορα και βοηθού! Ο μάστορας, ενώ έδωσε εντολή στον βοηθό του να στερεώσει τη βάση της δορυφορικής τηλεόρασης στον τοίχο, ο ίδιος βαρέθηκε να την τοποθετήσει εκεί και απλώς την ακούμπησε πάνω στη μαρκίζα. Γιατί;
Μήπως γιατί το παράθυρο δεν έχει παντζούρια;
Μήπως γιατί η κεραία δεν βρέχεται;
Μήπως γιατί το πιάτο δεν είναι ορατό απ’ αυτούς που βγαίνουν από την πολυκατοικία;
Μήπως πρόκειται για πράξη απόγνωσης, ή,
μήπως, όπως λέει κι ο Λόρδος Βύρων περιγράφοντας τον Ανώνυμο Λευκαδίτη Ηλεκτρολόγο:
Μήπως γιατί το παράθυρο δεν έχει παντζούρια;
Μήπως γιατί η κεραία δεν βρέχεται;
Μήπως γιατί το πιάτο δεν είναι ορατό απ’ αυτούς που βγαίνουν από την πολυκατοικία;
Μήπως πρόκειται για πράξη απόγνωσης, ή,
μήπως, όπως λέει κι ο Λόρδος Βύρων περιγράφοντας τον Ανώνυμο Λευκαδίτη Ηλεκτρολόγο:
Μαυριδερός στο πρόσωπο χλωμό το μέτωπό του,
Όπου τα ολόμαυρα μαλλιά και τα πυκνά τον σκιάζαν…
Γλυκιά η φωνή του και πολύ στο φέρσιμο γαλήνιος
Μα ωστόσο γύρω σκόρπιζε πάντοτε κάποιο τρόμο…
Τ’ αγριωπό το βλέμμα του εφόβιζε εκείνον…
Που θα τολμούσε πιο κοντά να πάει να τον ξετάσει….
Στη φωτογραφία επίσης παρατηρείτε διάφορα κοκομπιλικά καλώδια που βγαίνουν από κάποιες τρύπες του τοίχου, πάνε τη διαδρομή τους και ξαναμπαίνουν σε μια άλλη τρύπα, σαν τους καλόγερους στα αχανή μοναστήρια του Αγίου Όρους, που πηγαινοέρχονται στα κελιά τους. Αυτή η κατασκευή, απ’ ότι φαίνεται, έγινε για να ξεκουράζονται τα σπουργίτια απ’ το διαρκές φτερούγισμα. Ο καλλιτέχνης ηλεκτρολόγος, ως νέος Αττίκ, λατρεύει να βλέπει τα πουλιά στα καλώδια, γιατί του θυμίζουν νότες στο πεντάγραμμο (πες πουλιά κολλημένα στον τοίχο, καλύτερα!)
Ετικέτες
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009
Ο Νίκος Εγγονόπουλος στη Λευκάδα
Ερώτησα κάποτες γιατί τάχατες η τραγική και σεμνή παρθένα που λέγονταν Πουλχερία την παραμονή του γάμου της σφουγγάρισε προσεχτικά όλο το σπίτι και την επομένη απέθανε;
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009
Η εξωτερίκευση της λίμπιντο
«Να φύγετε, κύριε! Να πάτε αλλού! Κι εμείς υπήρξαμε νέοι, αλλά παίζαμε ένα όργανο! Τι είναι αυτό το πράγμα φίκι-φίκι, συνέχεια-συνέχεια!»
Κυριακή 22 Μαρτίου 2009
Πινέζες στον πίνακα ανακοινώσεων του ιερού ναού
Εδώ αναφαίνεται το μεγαλείο, η διακριτικότητα και το άφες αυτοίς του ποιμένος. Μη θέλοντας να εκθέσει το ποίμνιό του, ανάρτησε αυτήν την ταπεινή πλην αυστηρή υπενθύμιση, ώστε να αποτρέψει τους δαιμόνιους (κι ενίοτε δαιμονισμένους) ιθαγενείς από το να γεμίσουν το μέσον επικοινωνίας με εκατοντάδες καρφιά διαφόρων τύπων, όπως πρόκες, δίπροκα, τσαγκαρόπροκες, βελόνες, καρφίτσες, σακοράφες, αγκερίδια, φούντες αεροβόλων, μαχαίρια ψαλίδια, ξυλόσφηνες, βίδες, σύρματα συρραπτικών, τρίαινες, καμάκια, ακόντια, πιρούνια, οδοντογλυφίδες, βελόνες πλεξίματος, κιαβέτες, π’ριά, δόντια χτένας, πίρους, φουρκατέλλες, φίστουλες, τσανταρόλες, καρφοβελόνες, τριβέλια, αρίδες, τεμπερίνια στραβοσούβλια, σπεντόνια, σπαθωτά, σκούλες, σέρσελους, ρόγκια, ποντάλια, περούνες, παραγάδια, παλαμωνίδες, λώθρες, κοπανέλια, κοπίδια, κατακτά, ζίλια και δαγκαρέλες.
Εννοείται πως δεν έλειψαν και οι ακρότητες. Έτσι, άλλοι έδεναν τα σημειώματα με σύρμα και τριχιές, αφού, πρώτα, τα κόλλαγαν με αλευρόκολλα, άλλοι με σελοφάν και uhu, άλλοι τα κάρφωναν με ολόκληρα κομμάτια από τελάρα επειδή από τη βιασύνη τους δεν μπορούσαν να βγάλουν τις πρόκες.
Σάββατο 21 Μαρτίου 2009
Η επιστήμη της μηχανολογίας
Η συμβολή των Λευκαδιτών στην επιστήμη της μηχανολογίας είναι τεράστια, όσο κι αν αυτό ακούγεται κοινότοπο. Όλοι οι κάτοικοι, απ’ τον πιο σπουδαγμένο (και λογιστικά καταρτισμένο) μέχρι τον πιο αγράμματο, είναι θερμοϋδραυλικές φύσεις με μεγάλη μαθησιακή ανησυχία. Δεν είναι λίγες, μάλιστα, οι φορές που πολύ σημαντικές ανακαλύψεις ξεκίνησαν από την Νήσο του Τεραμότου, όπως για παράδειγμα η λαδόπιτα ή το στράδι.
Έτσι, εκτός από τα υπόγεια λεβητοστάσια και τα λεβητοστάσια ταράτσας, υπάρχουν και τα μπαλκονάτα λεβητοστάσια. Τα μπαλκονάτα λεβητοστάσια χρησιμοποιούνται:
1) Σε σπίτια που δεν διαθέτουν υπόγειο. Στη Λευκάδα ειδικά, λόγω του υψηλού υδροφόρου ορίζοντα, αποφεύγονται τα υπόγεια.
2) Σε σπίτια που δεν έχουν πρόσβαση σε ταράτσα, όπως π.χ. συμβαίνει με τους ενδιάμεσους ορόφους.
3) Σε σπίτια ή διαμερίσματα τελευταίων ορόφων, στα οποία δεν είναι δυνατόν να γκρεμιστεί η στέγη.
Τα μπαλκονάτα λεβητοστάσια, όπως αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία, έχουν τα παρακάτω πλεονεκτήματα:
1) Διαθέτουν άμεσο εξαερισμό, χωρίς να είναι εκτεθειμένα στη βροχή,
2) Έχουν εύκολη πρόσβαση από τον υδραυλικό με σκάλα κατ’ ευθείαν απ’ το δρόμο (αρκεί να ‘χει υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις), και
3) Είναι αθόρυβα, ειδικά για το σπίτι του ιδιοκτήτη. Σε περίπτωση, μάλιστα, που θέλει κάποιος να κλείσει τη θέρμανση, ανοίγει το παράθυρο, σηκώνει το καπάκι του λεβητοστασίου, που χρησιμεύει και για στέγη και πατά το κουμπί που γράφει off.
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009
Ο σάλος
Σάλο έχει προκαλέσει στην επιστημονική κοινότητα η εφεύρεση του Λευκαδίτη ηλεκτροκτηνίατρου κ. Β. Σκ., στην οποίαν κατέφυγε ως λύση απελπισίας μπροστά στο ορατό φάσμα της λιμοκτονίας του σκύλου του, λόγω κατάθλψης.
Αγγλία και ΗΠΑ παλεύουν για την αγορά των πνευματικών του δικαιωμάτων.
Το ένδυμα που φοριέται μέσα στο σπίτι, καλύπτει όλο το σώμα και έχει μπροστά και σε όλο το μάκρος του άνοιγμα, συνήθως με κουμπιά
Έχει παραγίνει το κακό με αυτούς τους προτεστάντες και καθολικούς ευρωπαίους καλικάντζαρους.
Προκειμένου να εκδηλώσουν τα εντελώς διαφορετικά τους αισθήματα, οι ξεδιάντροποι, οι απαίδευτοι, οι παραλέκατοι, οι ξεπουργάρηδες, οι παραζούζ’λοι, οι πιτσιγαμόρτοι, οι αμολυφές, οι κοκοτσελιάρηδες, οι κουράφαλοι, οι σέχλες, τα χαβόνια, δεν δίστασαν να εισβάλουν στη Μονή και να ενδυθούν τα ιερά σκέπαστρα της γύμνιας ή αλλιώς ξεδιαντροπόρ’μπα.
Ύστερα ντυμένοι χαρούμενες μπ’ρανέλες αποφάσισαν να επιδοθούν σε χορούς και χάχανα στον τροπικό παράδεισο του περίβολου της Μονής, με τη συνοδεία κελαηδισμών των εξωτικών πουλιών, κάτω από το αδηφάγο βλέμμα των παραδείσιων ζωντανών και ψαριών (στρουθία τε και χρυσόψαρα).
Όταν επιτέλους αποφάσισαν να ξεκουμπιστούν, οι καημένοι οι ιερείς με τους νόντσολους θυμιάτιζαν 3 μερόνυχτα για να καθαγιάσουν το χώρο και να ξορκίσουν το κακό.
Ντροπή και αίσχος! (Και δεν ζει και η Nelly’s να τους φωτογραφήσει)!
Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009
Από παλαιό χειρόγραφο
«Ανώνυμη είναι η αγαθή οικοκυρά, η οποία αφελώς πλην αυστηρώς κυριολεκτούσα ονόμασεν την ποδιάν μπροστομούνι.»
Ε, το γνωστό πρόβλημα...
…Η έλλειψη άγχους έχει κυριολεκτικά πνίξει την Βερτζαμόνησο.
Στη φωτογραφία παρατηρείτε τζαμαρία δωματίου, που βλέπει κατ’ ευθείαν στο δρόμο. Ο ιδιοκτήτης, ο οποίος χρησιμοποιεί το εν λόγω δωμάτιο ως κρεβατοκάμαρα, έχει την ατυχία να γίνεται τακτικά στόχος μεθυσμένων ή αρνητικά ιονισμένων νεαρών μοτοσικλετιστών, ή σαλεμένων μοτοσεκλετιστών. Η συγκεκριμένη μουλαρία, εξαιτίας της υπερβολικής ταχύτητας που αναπτύσσει, δεν προλαβαίνει την τελευταία στιγμή να στρίψει το τιμόνι δεξιά, με αποτέλεσμα το κρεβάτι του ιδιοκτήτη (έχοντας και τον ίδιον, εννοείται, απάνω) να ωθείται βίαια κατά τις μεταμεσονύχτιες ώρες από μοτοσακό τα οποία μπουκάρουν στο καμαράκι του.
Όντας χαμηλών τόνων ο ήρωάς μας απευθύνθηκε σε τοπικό επιγραφοποιό και του ζήτησε να φτιάξει μια διακριτική, πλην ευανάγνωστη πινακίδα, ώστε να αποφευχθεί το μοιραίο. Ο καλλιτέχνης, μετά από σκληρό παζάρι αναφορικά με το πότε θα την έχει έτοιμη, δέχτηκε να ξεκινήσει την επόμενη πρωτομηνιά που θα πέσει Δευτέρα. Την ημέρα όμως εκείνη, κατά τη διάρκεια των λεπτών χειρισμών εκτέλεσης του λειτουργήματός του ο ποιητής δεχτηκε μια επείγουσα τηλεφωνική κλήση κατά τις έντεκα το πρωί, για ουζάκι στο καφενείο της Ανάσας του Κ, ακριβώς τη στιγμή που δεν υπολειπόταν παρά το τελευταίο Κ (άλλο Κ, όχι του καφενείου) για να ολοκληρωθεί η εργασία του.
Όπως όλοι μπορείτε να φανταστείτε, όταν τελείωσε η ουζοκατάνυξη ο καλλιτέχνης δεν ήξερε ούτε ποιός ήταν, ούτε που βρισκόταν, ούτε από πού καταγόταν, ούτε κατά που έπεφτε το σπίτι του, ούτε ποιες δουλειές είχε αφήσει σε εκκρεμότητα. Οι φήμες λένε πως ο ταλαίπωρος ιδιοκτήτης ακόμα ψάχνει τον καλλιτέχνη απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο το Νομό, χωρίς επιτυχία. Το γεγονός, πάντως, ότι δεν έχει πληρωθεί ακόμα για τον κόπο του αφήνει κάποιες ελπίδες ότι το έργο θα ολοκληρωθεί κάποτε (όταν π.χ. ασπρίσουν τα κοράκια)!
Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009
Βγήκε απαγορευτικό
Είναι παγκοίνως γνωστό πως οι Λευκαδίτες φημίζονται για το φλογερό τους ταπεραμέντο, κληρονομιά από την μακρόχρονη παραμονή των Βενετσιάνων στο νησί του τζίλιου.
Οι φαντασιώσεις τους καθώς και η ποικιλία των στάσεων κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης κατέχουν εξέχουσα θέση σε κάθε εγχειρίδιο όλων όσων θα θέλατε να ξέρετε αλλά ντρεπόσασταν να ρωτήσετε. Μεταξύ των λημμάτων των ερωτικών λεξικών συναντάμε λευκαδίτικους όρους όπως:
αβεντόρα, αγλειφούτζης, ακ’μπίστρα, αμορόζος, του την άμπωσα, αναδοσά, απ’δάω, αρκάτη, αφ’σκόλογα, βατέλος, γεβεντισμένη, δαγκαρούφα, ίντιμο, καβδόλιο, κακαπίτσορας, καλαφατίζω, καπλάνα, καριόλα, κογιόνι, κολοκυθοβούλωμα, κομεβάτσα, κούρβα, κ’τουπώνω, κουτσαβίνα, λαβατίβο, λαντζούνα, λιμπά, λόκια, μαγάρα, μαλαπέρδα, μαλαφαρίζω, μανιαμούνιας, μαντινούτα, μελέχας, μερεμέτι, πιαστή, ποβεράτα, μουρτάρης, μποβερέτα, ντόρκα, ξεγίγκλωτη, παπαρδέλλα, περμαντόνα, πιαστή, ποβερέτα, πομπισμένη, πριτσαλάω, ραίνω, σασ’ναμέντο, σοκακιάρα, την τέτοιωσε, τζόκος, τσελιμπορδίζω, φράντζα, χαμπέρια, χασκουμπρίζω.
Μία εκ των ερωτικών στάσεων είναι και το σάλτο ντι μάντρα ή φραχτοπήδ’μα. Ο φακός μας συνέλαβε απαυδισμένο ιθαγενή, ο ποίος βαρέθηκε να βάφει και να ξαναβάφει τις γαλαχτόχρωμες και ρυζογαλοειδείς αποχρώσεις, που παίρνει το κάγκελό του απ’ τις αλλεπάλληλες ερωτικές συνευρέσεις με περαστικούς, κι αποφάσισε να εκφράσει δημοσίως την αγανάκτησή του. Κατ’ άλλους πάλι, πρόκειται για εφαρμογή στην πράξη της φράσης «της που…νας το κάγκελο», απουσιαζούσης όμως της που…νας. Τέλος, η λέξη οτιδήποτε αναφέρεται στο γεγονός ότι ορισμένοι κάνουν ότι κάνουν και μόλις τελειώσουν γράφουν και με σπρέι ΘΡΥΛΟΣ G7.
Τρίτη 3 Μαρτίου 2009
Ο Αϊ Μ'νας κι οι υποδιαιρέσεις του
Στη φωτογραφία υποταγμένος χοίρος-ραγιάς, τυλιγμένος στην ελληνική σημαία α λα σκάγια ή σαν πίτα καλαμάκι, ύστερα από μάχη ενός χρόνου με απόσπασμα χασαποφυλάκων, στην ευρύτερη περιοχή της ορεινής Λευκάδας, οδεύει για εκτέλεση στο υπερυψωμένο ημιυπόγειο του Καρφάκη στον Αϊ Μ’να, έχοντας εκτελέσει το οικογενειακό του χρέος, κατά τη διάρκεια μιας μακροχρόνιας βεντέτας, που άρχισε το 1980 και μαίνεται ακόμα, όντας ταυτοχρόνως έτοιμος να καταθέσει τα δικαιολογητικά του για την απόκτηση αστυνομικής ταυτότητας.
Διευθύνουσα Σύμβουλος του σουβλατζίδικου του Καρφάκη, το οποίο εδώ και χρόνια αποτελεί το πιο mustfoodάδικο της Λευκάδας, είναι η σύζυγός του. Κάτω από την βικτωριανή διοίκησή της το κατάστημα έχει γίνει γνωστό σ’ όλη την Ευρώπη για τη διάμετρο της τυλιχτής πίτας με γύρο, τζατζίκι, πατάτες, ντομάτα και αλατοπίπερο, διάμετρος, η οποία δυσκολεύει οποιοδήποτε στόμα. Χειμώνα-καλοκαίρι οι εύθυμες παρέες απολαμβάνουν το σουβλάκι τους στο δρόμο της αγοράς απέναντι απ΄ τον Αϊ Μ’να.
Παρεμπιπτόντως ο Αϊ Μνας, υποδιαιρείται σε 25 Αϊ Τετράδραχμους, ή σε 100 Αϊ Δραχμές, ή σε 600 Αϊ Οβολούς. Παραθέτουμε και ποίημα περί αυτού (το οποίο έχουμε αντιγράψει και ουδόλως βγάλαμε απ' το μυαλό μας):
Μνα δεν έχω μάνα μία
στείλε μνες για τα βιβλία,
πόνο έχω, πείνα και καημό
μνούδια στις τσέπες μου να δω.
Πήγα κι έπαιξα λαχείο,
έπιασα όμως ένα κι άλλα δύο
κι έτσι τώρα οι κουκλάρες
δεν με θενε χωρίς μνάρες.
Ειδα κι αποείδα μάνα,
τη ζωή μου την π....άνα,
πήρα την απόφασή μου
δεν τη θέλω τη ζωή μου
χωρίς μνάκια και τα ρέστα,
ψάξε, κούνα τα και βρεςτα.
Στείλε δώρο, στείλε μνά,
μου χουν πέσει τ' αχαμνά.
Μνα μου λες πως είμνα ‘λήθεια,
μνα πως είναι παραμύθια,
μ’ άμνα θες να σε μνλατρεύω
την καρδιά σου να γιατρεύω,
πες τα όλα στο γιατρό
που δεν θέλει το ευρώ,
θέλει αγάπη, θέλει χάδια
κι όχι ευρώ παλιορημάδια,
κι αν η προίξ ήτο σε μνές
θάχαμνε πολλές ελιές
και εξοχικό και βίλα
μνερσεντές και μπλούζα fila.
Μνα ‘γαπάς κι εγώ σε βάζω
στην καρδιά μου τη μεγάλη
και τα μνούδια μες στο βάζο,
σάμνε σένα δεν είμν άλλη.
Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009
Δημώδες άσμα
Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά κι ο ήλος στα λαγκάδια,
μήγαρις για να χέσομε, σ’ πάρομε την άδεια;
Το λετρίνι
Η οικονομία του χώρου έχει περάσει στο DNA των ιθαγενών της Νήσου του Έμεραλδ.
Στη φωτογραφία παρατηρούμε το Λευκαδίτικο μονοθέσιο λετρίνι, ή μονολεκάνιο, ή σόλο αντ’γός. Πρόκειται για WC που κατασκευάστηκε από Λευκαδίτες τεχνικούς επί τη βάσει σχεδίων του δημιουργού του μονοκινητήριου-μονοθέσιου Τσέσνα. Οι διαστάσεις του κατά το μήκος και πλάτος είναι οι μισές ενός Smart, κατά δε το ύψος σαφώς μεγαλύτερο του υψηλότερου των επτά νάνων.
Η τουαλέτα κατασκευάστηκε κατά παραγγελία, αλλά εν αγνοία του ιδιοκτήτη και θα χρησιμοποιηθεί μόνον από ανορεκτικούς. Οι ευτραφείς χάνουν τη μάχη της διάρροιας. Η πόρτα που κατασκεύασε ο μαραγκός, σύμφωνα με τον κ. Ν.Κ., παρέχει ευκολία εξαερισμού του πέρδοντος. Το WC διαθέτει και ντουζ, όπου μπορεί να πλυθεί κανείς από πάνω προς τα κάτω, ή να κάνει μπιντέ εκτελώντας κατακόρυφο. Επίσης μπορεί να λουστεί ενώ αφοδεύει και αντιστρόφως. Σε περίπτωση σεισμού ανοίγουν αερόσακοι και η κατασκευή κατρακυλάει με ασφάλεια στον κήπο.
Τέλος όλη η τουαλέτα αποσπάται εύκολα και μεταφέρεται σε τροχόσπιτο ή σκηνή. Δυστυχώς δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μπρελόκ, γιατί δεν προβλέφθηκε εξ αρχής τρύπα για τον κρίκο, μπορεί όμως να τοποθετηθεί σε εντοιχιζόμενη κουζίνα.
Κυριακή 1 Μαρτίου 2009
Κάπο ντι φάτσιλε του μπαούλου
Η ποικιλόμορφη φαντασία του Λευκαδίτη, εκφράζεται και στην εσωτερική διακόσμηση του σπιτιού.
Το μοντέρνο πολυλειτουργικό all-day τραπεζάκι της φωτογραφίας, το μεσημέρι χρησιμοποιείται κάπο ντι φάτσιλε του μπαούλου στην τραπεζαρία, ενώ το βράδυ, όταν αναργέψουν τα δύο κομμάτια, το μεν κοντοτράπεζο χρησιμοποιείται στο σαλόνι, το δε μπαούλο ως κλινοτραπεζομαντηλοσκεπασματοθήκη.
Πρόκειται για το λεγόμενο μπαουλοτράπεζο ή κομμόταβλα ή καναβέτα ταβλάτσο. Η συγκεκριμένη σύνθεση είναι κλασσικό παράδειγμα ασυνεννοησίας μεταξύ ιδιοκτήτη και επιπλοποιού και όχι προϊόν εκδίκησης του δεύτερου, εξαιτίας κληρονομικών διαφορών που ήρθαν στο φως με αφορμή το κτηματολόγιο.
Στη φωτογραφία επίσης παρατηρείτε τον ιδιοκτήτη, που μόλις τερμάτισε την τηλεφωνική του συνομιλία με τον επιπλοποιό, καθ’ όλη τη διάρκεια της οποίας προσπαθούσε να του εξηγήσει τι σημαίνει «τα πόδια του τραπεζιού δεν ακουμπάνε στο πάτωμα», και πως:
Έχω τραπέζι γίγαντα
μπαούλο Ποκοπίκο
και δυο κοκόβια που χρωστώ
σε καρτεράν απίκο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
