Κυριακή 30 Μαΐου 2010

PostHeaderIcon Το παπόρι απ’ το Αμστελόδαμον


γράφει ο … Χαϊντιρλάντερ ο Κατωχωρίτης

   Κάποτε, την εποχή που οι σημερινοί πενηντάρηδες ήσαν μαθηταί γυμνασίου, ο μεγάλος τροβαδούρος της Αμερικής τραγουδούσε:

«Χάου μένι μπήαρς χας ε μαν χαβ του ντρινκ,
μπηφόρ δέι κωλ χιμ Μπόμπ Ντίρλαν;
Δε άνσερ, μάι φρεντ, ις μπλόινγκ ιν δε γουίντ,
δε άνσερ ις γκονα γκόου του δε Ίραν» 

έχοντας βέβαια κατά νου ότι «Ίραν» στην αμερικάνικη αργκό εννοούσαν τη γνωστή συνοικία του Άμστερνταμ (βλέπε χάρτη αν μπορείς).


Μου σημάνανε τα τέλια, από τα πολλά "παστέλια"...

Είναι γεγονός και αποκαλύπτεται πλέον με τον πιο εμφατικό τρόπο πως στον φημισμένο ακήρυχτο πόλεμο εντυπώσεων, έπαρσης, υπεροψίας, σνομπισμού και ψηλομυτισμού (επιπλέον) μεταξύ των πόλεων του Άμστερνταμ και της Λευκάδος, νικήτρια είναι η δεύτερη.
Τα πάντα ξεκίνησαν από το λάθος που έκαναν οι Ολλανδοί να κρατάνε στατιστικά στοιχεία περί της γενεθλίου πόλεως όλων των Ελλήνων επισκεπτών της χώρας τους και ιδιαιτέρως της πρωτεύουσάς τους. Τα στατιστικά στοιχεία έδειξαν ότι το Άμστερνταμ είχε επισκέπτες από όλες τις ελληνικές πόλεις πλην της πόλεως της Λευκάδος. Αυτό, όπως ήταν φυσικό, ξένισε ρωμαιοκαθολικούς και προτεστάντες, οι οποίοι, εξαιτίας της προσκολλήσεώς τους στην επιστημολογία και τη σχέση μεταξύ αιτίου και αιτιατού, αποφάσισαν να το διερευνήσουν περαιτέρω. Έτσι, μετά από τριακονταετή έρευνα, προέκυψε ότι οι εντόπιοι πούροι Λευκαδίτες, έχοντας συσσωρευμένα παράπονα από την ανδεγαυική περίοδο της Λευκάδας (1331-1343), παράπονα τα οποία οφείλονταν στην μη πλήρη καταστροφή του δουκάτου του Ανζού, από τους Νορμανδούς, αποφάσισαν να υπακούσουν στην προτροπή του Νομάρχη τους να εξαιρέσει το Άμστερνταμ από τον κατάλογο των ευρωπαϊκών τουριστικών προορισμών του μέσου μπρανέλου.

 ...μα αν θέλεις να'σαι άρχων, κι όχι πρώτος επιλάχων...

Δυστυχώς, αυτή ήταν μία εσφαλμένη απόφαση˙ και η εσφαλμένη αυτή απόφαση του Νομάρχη, ο οποίος στην παρούσα φάση λειτούργησε ως Μονάρχης, ξεκίνησε από την παρερμηνεία και νοηματική σύγχυση των λέξεων «νεντερλάντεν» και «νόρμαντς», νομίζοντας ότι ο Χάραλντ ο Ξανθός ήταν Ολλανδός και ταυτιζόταν με τον Κάρολο Β’ τον Χωλό, χωρίς καν να σκεφτεί ότι οι δύο λέξεις μπορεί και να απείχαν χρονικά μεταξύ τους 700 χρόνια περίπου, δηλαδή ιστορία τουρλουμπούκι (εκ της τουρκικής λέξεως aktarma). Παρ’ όλα αυτά ο μισέρ Νομάρχης, από μία δαιμονιώδη σύμπτωση πέτυχε εν αγνοία του αυτό που δεν περίμενε κανείς: Να ασχοληθούν οι Κατωχωρίτες με τους Αγιομαυρίτες!!!
Επειδή οι Ολλανδοί έβλεπαν ότι ελάχιστοι Λευκαδίτες επισκέπτονταν τη χώρα τους και τα ποσοστά των πωλήσεων σε εδώδιμα είδη (π.χ. καναβούρι, μανουσάκι, μηλοπεπονιά, γάλα κουτσουνάδας, βενζοϋλομεθυλεκγονίνη, διαιθυλαμίδιο του λυσεργικού οξέος και βάλτου ρίγανη) έπεφταν, αποφάσισαν -μια και δυο- να ρίξουν τα μούτρα τους και να ξεκινήσουν έναν κύκλο διερευνητικών επαφών και προσεγγίσεων χαμηλής πολιτικής, ώστε να αναθερμανθεί το έδαφος για μία αναστροφή του κλίματος εις το μέλλον. Έτσι, αποφάσισαν να στείλουν την πρώτη αντιπροσωπία τεχνοκρατών, οι οποίοι επενδυόμενοι τον τουριστικό μανδύα, να συγχρωτιστούν με ιθαγενείς, υπό τύπον Κινέζοι πράκτορες που πουλάνε τρία μπλουζάκια δύο ευρώ. Ναύλωσαν, λοιπόν, το πλοίο της φωτογραφίας, το γέμισαν τετρακόσους τόνους Γούντστοκ και χίπικες γλάστρες, εμπριμέ πολυθρόνες του σκηνοθέτη, κουταλομαχαιροπίρουνα στην πλώρη, βαρέλια στα χρώματα του Αστέρα Τρίπολης και να σου κατέπλευσαν στο μυχό του Κάστρου (επίτηδες, να πούμε, εκεί που μπανιάρομαι).
Τις πρώτες μέρες της αφίξεώς τους δεν έκαναν απολύτως τίποτα! Δεν κατέβαιναν καν απ’ το σκάφος. Εκεί μαγείρευαν, εκεί τρώγαν, εκεί κοιμόντουσαν, εκεί Θέ’ μου σ’χώρα με, εκεί «ψηλός-ψηλός καλόγερος και κόκαλα δεν έχει»! Ύστερα, όμως, από μερικές μέρες, αρχίσανε να τσιμουτάνε, στην αρχή δήθεν δειλά-δειλά και σε μια βδομάδα έφτασαν να παρουσιάζουν ακροβατικά, να φυσάνε φωτιές και να καταπίνουν σπαθιά στον περίβολο της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνος του Τσαρλαμπά. Αυτό ήταν! Οι ιθαγενείς ευρωπαίοι λύγισαν στη θέα των ψωραλέων εισαγόμενων ευρωπαίων αυθωρεί και παραχρήμα, με αποτέλεσμα το μποϋκοτάζ του Νομάρχη να πάει περίπατο. Αγκάλιασαν με στοργή τα κατάξανθα καπνισμένα ολλανδικά σπουργίτια, επιδαψίλευσαν φροντίδες και περιποιήσεις στα μικρά τους (και τα μεγάλα τους) κι ύστερις γεμάτοι τύψεις έδωσαν όρκους αιώνιας φιλίας, αγάπης, μεταμέλειας και μεταστροφής της εξωτερικής τους πολιτικής.

...αραχτός μεσ’ τη Λευκάδα, ρούφα και χαμοκελάηδα.

Λίγες μέρες αργότερα, το παπόρο απ’ το Αμστελόδαμον εξαφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο που είχε εμφανιστεί. Αυτόπτες μάρτυρες που το είδαν να φεύγει υποστήριζαν ότι τους φάνηκε να πλέει «με θεριεμένα τα ίσαλα» (δηλαδή αρκετά έξω απ’ το νερό), θαρρείς κι είχαν αλαφρύνει τ’ αμπάρια του. Ουδείς όμως μπορεί να υποστηρίξει ενόρκως ότι το ντουμάνι που πλανιόταν πάνω από την πόλη ΔΕΝ ήταν μόνον από τις οικιακές θράκες που ψένανε σαρδέλες! Διότι, όπως έλεγε παλιότερα κι ο φίλος μας ο κ. Ι. Καρασούτσας:

«Ο Θεός τον θάνατον,
τον λυτρωτήν των πόνων,
έπεμψεν εις άρρωστον
άνδρα γεωπόνον».

Ετικέτες

Αναγνώστες

Στατιστικά