Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010
Ο 23ος τύπος του μαλάκα
Τετάρτη, Οκτωβρίου 27, 2010 | 
Αναρτήθηκε από
Ξενοτ'κός
Μέχρι τώρα ξέραμε τους 22 τύπους του μαλάκα:
1. Ο ορατός: κοίτα ένα μαλάκα
2. Ο τεφάλ: ξεκόλλα ρε μαλάκα
3. Ο σταθερός: έμεινε μαλάκας
4. Ο αδιόρθωτος: ε τον μαλάκα
5. Ο επώνυμος: έλα ρε Μαλάκα
6. Ο νυχτωμένος: ξύπνα μαλάκα
7. Ο χαμένος: που σε ρε μαλάκα;
8. Ο φευγάτος: την έκανε ο μαλάκας
9. Ο βαθμοφόρος: α, τον αρχιμαλάκα
10. Ο αμφίβολος: καλά μαλάκας είσαι;
11. Ο διττός: και πούστης και μαλάκας
12. Ο ευρεσιτέχνης: μαλάκας με πατέντα
13. Ο εμετικός: τα ξέρασε όλα ο μαλάκας
14. Ο καλοδεχούμενος: καλώς τον μαλάκα
15. Ο εξακριβωμένος: είναι τελικά μαλάκας
16. Ο επιρρεπής: μη γίνεσαι μαλάκας τώρα
17. Ο εκνευριστικός: άι γαμήσου ρε μαλάκα
18. Ο ανεκδιήγητος: μα πόσο μαλάκας να 'σαι!
19. Ο αργοκίνητος: άντε ρε μαλάκα, κουνήσου
20. Ο φαφλατάς: μιλάμε για πολύ χοντρομαλάκα
21. Ο επαναλαμβανόμενος: την είπε πάλι ο μαλάκας
22. Ο σωβινιστής: μαλάκας μπορεί να είμαι, πούστης όμως όχι!!
Τώρα εμφανίστηκε και ο 23ος τύπος του μαλάκα: ο μαλάκας ως επάγγελμα.
Ετικέτες
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010
Η ονοματοθεσία των δρόμων
«Το περιπάτημα του πρώτου διαβάτου / του πρώτου πωλητού η ζωηρά κραυγή / το άνοιγμα των πρώτων παραθύρων, / της πρώτης θύρας ―είναι η ωδή, / ην έχουν την πρωίαν αι οδοί. / Τα βήματα του τελευταίου διαβάτου / του πωλητού του τελευταίου η κραυγή / το κλείσιμον θυρών και παραθύρων― / είναι της ελεγείας η αυδή, / ην έχουν την εσπέραν αι οδοί», έγραφε κάποτε ο συγχωρεμένος ο Καβάφης πριν οικονομήσει μερικές πλατείες και κάμποσους δρόμους με το όνομά του.
Εις τον αντίποδα κι ευτυχώς, για μας τους μεταξοσκώληκας της ελάσσονος κριτικής και ποίησης, η Λευκάδα λειτουργεί ως μουρόφυλλο και μας τρέφει αδιαλείπτως. Βεβαίως, κι εμείς με τη σειρά μας δεν είμαστε αχάριστοι, γι’ αυτό και της επιστρέφουμε το καλύτερο μετάξι, που μπορούμε να παράγουμε.
Με αφορμή, λοιπόν, το παραπάνω ποίημα του Καβάφη, το οποίον ―ειρήσθω εν παρόδω― ακούσαμε από μία πεντάχρονη μαθήτρια ιδιωτικού νηπιαγωγείου, επιφορτισμένη να το απαγγείλει από στήθους και απνευστί σε σχολική γιορτή, αποφασίσαμε να εντρυφήσουμε στην ονοματοθεσία των οδών του Ελιξιρίου των Επτανήσων.
Όλο το διαδίκτυο βοά και είναι, φυσικά, τοις πάσι γνωστόν ότι η επίσημη ονοματοθεσία των οδών (ή βαπτίσι τση ρούγας) γίνεται με απόφαση του εκάστοτε Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου, στον οποίον ανήκει. Τις περισσότερες φορές τα ονόματα αυτά έχουν σχέση με την ιστορία, την κουλτούρα, τις τοπικές ιδιαιτερότητες, ή τους επιφανείς ανθρώπους του Δήμου. Άλλες φορές, η απόφαση για την ονοματοθεσία ενός δρόμου λαμβάνεται από τους κατοίκους, μετά από σύντομη ανεπίσημη συνέλευση, όχι πάντα ειρηνικά κι αναίμακτα, όμως και πάλι απαιτείται η επικύρωση από το Δημοτικό Συμβούλιο για να πάρει επίσημη μορφή.
…του τελευταίου η κραυγή
Στη Λευκάδα, όμως, τα πράγματα λειτουργούν λίγο διαφορετικά. Εκεί, αίφνης, ένα κουτφό, ένα νιόφωτο, δυο κολλέοι, μια τριτζάνα συγγενείς, μια καρτάνα νεγότσιοι, μια πεντάρα οφιτσιάλοι, μια ντουζίνα νοτάριοι, ένας λόχος κλακαδόροι, σαράντα πέντε Γιάννηδες, εξήντα μαθητάδες, και βάλτου ρίγανη, συγκεντρώνονται ομού και κατά μόνας, συνομιλούν άπαντες προς όλους πυροβοληδόν και, στο τέλος, αποφασίζουν, ας πούμε, ότι όλοι οι δρόμοι που θα περιβάλλουν τη Βιβλιοθήκη θα λέγονται: «οδός Ροντογιάννη», μεν, όσες είναι παράλληλοι με τον δίαυλο, «πάροδος Ροντογιάννη», δε, όσες είναι κάθετες σ’ αυτόν.Όχι εις μνήμην αυτού του Ροντογιάννη, αλλά του άλλου.
Ανώνυμος, μάλιστα, ονοματοθέτης, ερωτηθείς με ποιο σκεπτικό οι συσκευθέντες κατέληξαν σ’ αυτήν την τελική επιλογή και έριξαν και τον κάνονα, απάντησε: «Α, μεδά! Ναίσκε! Ειν’ ολάκαιρο γκόλφι και με την έδ’κε!» (naturellement y il a c’ est oui même chose et ma venue). Με αυτόν τον τρόπο θέλησε να τονίσει την αμεσότητα στη λήψη των αποφάσεων και την ολυμπιακή ταχύτητα εκτέλεσής τους. Και πριν προλάβει να ψηθεί ένα τοστ, γράπωσε το σκούβλο, το ‘χωσε σ’ έναν κουβά με καραμπογιά και προχώρησε στο προκείμενο, γράφοντας το όνομα του σοκακιού με το χέρι.
Άλλες πάλι φορές, στην απίθανη περίπτωση που προκύψουν διαφωνίες ως προς το όνομα που θα λάβει το δρομάκι, συνήθως οι ανάδοχοι λύνουν τις διαφορές τους πολιτισμένα, ακολουθώντας τον γνωστό αλάθητο δρόμο: όποιος έχει το ισχυρότερο μέσον στο Δημοτικό Συμβούλιο στέφεται νικητής. Όταν όμως πέσουμε στην περίπτωση, που ο αγών διεξάγεται μεταξύ ισάξιων ογκόλιθων της κοινωνικής ζωής, τότε ο πόλεμος είναι πολυετής και αμείλικτος.
Με αμείωτη ένταση κάθε δεύτερο βράδυ επί οκτώ χρόνια, ομάδες υποστηρικτών της μιας οικογένειας, άλλαζαν το όνομα του δρόμου, που ήδη είχαν δώσει οι υποστηρικτές της άλλης το προηγούμενο.
Δεν έχουν σωθεί πολλά ευρήματα τέτοιων ανελέητων πολέμων, που έχουν κατά καιρούς δοθεί, για την ονοματοθεσία των οδών, αλλά η διπλανή φωτογραφία είναι πολύ χαρακτηριστική και απεικονίζει μία απ’ τις πιο σκληρές μάχες, αυτή μεταξύ των Φιλιππαίων και των Κατωπόδηδων. Η διένεξή τους κράτησε από το 1959 έως το 1967, χωρίς να επικρατήσει καμιά από τις δύο οικογένειες. Στη διάρκεια αυτής της οκταετίας ολόκληρος στρατός από συνεργεία, ταμπελοποιών, μπογιατζήδων, λαογράφων, φυσιοδιφών, τοκιστών, σουλατσαδόρων, προσπάθησαν να επιβάλλουν τη γνώμη τους πάνω σε μια λαμαρίνα 30 x 50 εκατοστά. Στο τέλος, όταν επικράτησε η απελπισία, που είναι η χειρότερη απ’ όλες τις αμαρτίες, όπως έλεγε κι ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, λόγω της μεγάλης μπαμπλωνίας που έγινε, η διένεξη τερματίστηκε ισόπαλη.
Αργότερα, για να σταματήσουν οι φιλονικίες, οι τοπικές αρχές έλαβαν μια πολύ σπουδαία απόφαση: να εκχωρήσουν σε όλες τις φημισμένες οικογένειες τα στρατόνια, τις γουλάδες, τις λίνιες και τα κόρσα, να τα διαχειριστούν κατά πως βούλεται η καθεμιά. Όμως με τον καιρό, απεδείχθη ότι εκάστη οικογένεια δεν αναδείκνυε απαραίτητα μόνον έναν ήρωα, ή έναν ευεργέτη, ή τέλος πάντων ένα διάσημο μέλος. Οι επώνυμοι, πλέον, αναφύονταν σαν τα μανιτάρια, κι εξαιτίας του γεγονότος πως η πέραν του αύριο νήσος (ή νήσος του μεθαύριο), είναι μικρά, στο τέλος δεν υπήρχε ικανός αριθμός δρόμων για να τους τιμήσουν. Έτσι, χάριν οικονομίας, αποφασίστηκε να δοθεί μία ρούγα σε κάθε οικογένεια κι εκείνη με τη σειρά της να τη διαχειριστεί ως ήθελε.
Προϊόντος του πανδαμάτορος χρόνου ο ανταγωνισμός θρονιάστηκε μέσα στις ίδιες τις οικογένειες. Αδερφή πολέμαγε αδερφό και ξάδερφος ανίψι / κι ο μαθουσάλας ο παππούς σιωπούσε απ’ το κακό του! Κι έτσι δεν άργησε να ‘ρθει η αποφράδα στιγμή, που επετεύχθη ο ιστορικός συμβιβασμός, σύμφωνα με τον οποίον αι οδοί μετέβαλλον την ονομασίαν των άπαξ της εβδομάδος.
πολλοί οι ήρωες λίγοι οι δρόμοι
Ακόμα χειρότερα έγιναν τα πράγματα από την ώρα που ορισμένες οικογένειες ξέπεσαν και η οικονομική τους κατάσταση δεν τους επέτρεπε να παραγγέλλουν ολόκληρη ταμπέλα κι έτσι αρκούνταν να αλλάζουν μόνον το αρχικό γράμμα του ονόματος, αφού ούτως ή άλλως όλοι είχαν το ίδιο επίθετο. Στην πλαϊνή φωτογραφία μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι ο δρόμος διένυε την περίοδο προς τιμήν του αρματολού Γεωργίου Βαρνακιώτη. Οπωσδήποτε, μεμονωμένα επεισόδια δεν σταμάτησαν να συμβαίνουν κατά καιρούς, κυρίως ως προς την καπήλευση των αρχικών γραμμάτων. Τοιουτοτρόπως, Γεώργιος κατηγορούσε Γρηγόριο και Γεράσιμος Γεννάδιο κι ούτω καθεξής, αλλά χωρίς βλάβη της γενικότητος, που ‘λεγε κι ο μαθηματικός μας.
Το όνομά του αναρτάται στους δρόμους την 32η εβδομάδα, την τελευταία δηλαδή πριν το δεκαπενταύγουστο. Άραγε ποιος Βαρνακιώτης αναρτάται την 44η που ‘ναι βδομάδα εκλογώνΤέλος πολλά λέγονταν για ορισμένους, οι οποίοι έδιναν το όνομά τους σε σοκάκια, κυρίως τυφλά ή συνδετικά δύο παραλλήλων, τα οποία τους οδηγούσαν ίσια στο σπίτι τους, για να μην χάνονται οι ίδιοι όταν γυρνούσαν στουπί ή οι φίλοι τους όταν έρχονταν πατάγια, αλλά άμα δεν έχεις αποδείξεις...
Στον επίλογο αυτού του σύντομου και περιεκτικού άρθρου θα σημειώσουμε κι άλλα πράγματα, λίγα όμως. Εν πρώτοις (και τελευταίοις), ανακύπτουν ορισμένες απορίες, σχετικά με το αν έχει κανείς αναρωτηθεί πόσες οδοί λοχαγών υπάρχουν στην πόλη; Από την άλλη πάλι, η οδός Ενάτης Μεραρχίας σε ποια πόλη μπορεί να βρίσκεται; Η οδός Φιλοσόφων οδηγεί στην απάντηση του ερωτήματος «ποιο είναι το νόημα της ζωής;» Επειδή ο Ντοστογιέφσκι πίστευε ότι η ζωή είναι πιο σημαντική από το νόημά της, μήπως μία οδός προς τιμήν του, πρέπει να οδεύει αντίθετα από την οδό Φιλοσόφων (προς το Καλλιγόνι, ας πούμε); Αφού το Ακρωτήρι της καλής Ελπίδας αποδεδειγμένα εξευμενίζει τις φουρτούνες, γιατί δεν υπάρχει Λεωφόρος Σεισμών στη Λευκάδα; Τώρα που αποδείχτηκε ότι η ομηρική Ιθάκη είναι ίδια με τη σημερινή Ιθάκη, μήπως πρέπει να αλλάξουμε όνομα σε όλες τις οδούς Δαίρπφελδ; Δύο άνθρωποι που έχουν στο όνομά τους παράλληλες οδούς μπορούν να έχουν και παράλληλους βίους; Κάποιος που διαθέτει σούπερ μάρκετ μπορεί να έχει και δρόμο στο όνομά του; Αφ’ ότου εναυάγησα ευπλοώ ή είναι μύθος; Είναι τυχαίο το ότι δεν υπάρχει οδός Λέσβου σ’ ολόκληρη τη Λευκάδα; Η οδός Λευκάδος-Καλλιγονίου γιατί δε ονομάζεται Λευκάδος-ΚΤΕΛ;
Ε, ρε Παναγία μου απορίες που ‘χω!
Τζον Λιτλκαπ
Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010
Αναγνώστες
Εντύπωση έχει προκαλέσει ο Σύλλογός μας σ' όλον τον πολιτισμένο κόσμο
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
