Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
Αν…
Κυριακή, Δεκεμβρίου 19, 2010 | 
Αναρτήθηκε από
Ξενοτ'κός
Ο Πεπίτο Γκονζάλες, ο φίλος του μικρού καουμπόη Τζίμ Άνταμς, χρησιμοποιούσε πάντα την έκφραση «μπαντίδος θα σας περικυκλώσω μόνος μου», όταν επετίθετο εναντίον των κακών. Το ίδιο ακριβώς έκανε κι ένας ταλαίπωρος ασθενής, όταν επισκέφτηκε τον οδοντίατρο: περικύκλωσε το κτίριο μόνος του!
Ο κύριος Γ.Κ. ―ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, κυκλοφορεί μόνο με τα αρχικά του―, μην αντέχοντας τον πονόδοντο, αποφάσισε να πάει στο γιατρό για να στερεώσει το πρόβλημα (fix the problem). Φτάνοντας όμως στο ιατρείο, βρέθηκε προ διλήμματος: δεν μπόραγε να βρει πόρτα να ’μπει. Σε κάθε τζαμόπορτα έγραφε την ίδια φράση ακριβώς: «Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΙΑΤΡΕΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ». Δηλαδή Déjà vu και προμνησία περί οδόντων και θυρών! Δεν γνωρίζω τι έγινε στο τέλος, αλλά δεν είναι αλήθεια, αυτό που ακούγεται, ότι προσπαθώντας ο άνθρωπος να βρει την είσοδο του οδοντιατρείου, ήφερε βόλτα το κτίριο και, ακολούθως, οι ταμπέλες τον οδήγησαν εκτός Λευκάδος.
Και τα αμείλικτα, όμως, ερωτήματα, που τίθενται, είναι τα εξής:
Αν αυτός ο άνθρωπος έψαχνε για τουαλέτα, δεν θα είχε κατουρηθεί;
Αν ήταν έγκυος και έψαχνε μαιευτήριο, δεν θα είχε γεννήσει;
Αν πείναγε, δεν θα λιποθυμούσε;
Αν δίψαγε, δεν θα τα κόρδωνε;
Αν έψαχνε γυναίκα να παντρευτεί, δεν θα ’μενε στο ράφι;
Αν ήταν σκύλος, δεν θα δάγκωνε την ουρά του;
Αν έψαχνε για ηθοποιό, δεν θα προσλάμβανε τον Μουρίνιο;
«Αν ήσουν εσύ αυτό που έψαχνε μια ολόκληρη ζωή, τότε δεν είναι σίγουρο ότι την είχε βάψει;»
Ράντγιαρντ Κίπλινγκ
Ετικέτες
Cave canem
Ο πάρβος ο σκύλος ο φαμελιάρης (parvus canis familiaris) είναι ένα νέο είδος μικρού οικιακού σκύλου, που ευδοκιμεί μόνο στην γαμπροκατάρατον νήσον. Μπορεί να ζήσει σε αυλή, πλάτους 2 θυρών και βάθους μισής, αλλά όχι χωρίς συμπράγκαλα. Στο χώρο του απαιτείται να υπάρχουν, εκτός από μία κλασική απλώστρα γεμάτη, ένα πιθάρι με λουλούδι, ένα ποτιστικό λάστιχο, άλλο λάστιχο του κλιματισμού, ένα ποδήλατο, ένα τραπέζι με περιοδικά και σετ σφουγγαρίσματος, μία σανίδα η οποία όταν βραχεί από τα απόνερα του air-condition γίνεται βρεγμένη σανίδα και, τέλος, μία γλάστρα με φυτό.
Όποιος πιστεύει ότι δεν υπάρχει τέτοιος σκύλος είναι γελασμένος. Επίσης όποιος νομίζει ότι «άμα χωρέσει σ’ αυτό το βεραντάκι ο σκύλος να με χέσεις», είναι πάλι γελασμένος. Ο σκύλος είναι μικρός, πάει τελείωσε! Αλλιώς δεν θα έβαζε ο ιδιοκτήτης το προστατευτικό πράσινο πλαστικό δίχτυ! Διότι για να φοβάται μην του πέσει ο σκύλος έξω από το κάγκελο, σημαίνει απλά ότι χωράει να περάσει μέσα από το κάγκελο. Προφανώς το πάχος του σκύλου είναι μεγαλύτερο από δύο εκατοστά και μικρότερο από είκοσι.
Οι φήμες που κυκλοφορούν, ότι κάποιος περαστικός προσπάθησε με δόλια μέσα και πέτυχε να κλέψει το σκυλί, είναι ανυπόστατες. Το ίδιο, βέβαια, ανυπόστατες είναι και οι φήμες, που λένε ότι οι περισσότεροι αριθμοί φορολογικού μητρώου στη Λευκάδα περιέχουν το 666!
Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010
Μπάρτλεμπι ο ψυκτικός
Μόλις τελείωσε τη δουλειά του ο ψυκτικός, τον ρώτησε ο ιδιοκτήτης, πώς θα έβγαινε τώρα από το μαγαζί του, και τότε εκείνος μιμούμενος τον Μπάρτλεμπι τον γραφιά απάντησε ήρεμα και χωρίς κανένα δισταγμό: «θα προτιμούσα να μην απαντήσω!»
Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010
Γκαζάρεις;
«Λευκάδα κλαδωτή από πολυελαίους φωτοσκιάσεων», έγραφε κάποτε ο ποιητής. Όμως τι είδους πρώτη ύλη, μπορεί να κάψει αφειδώς ένας πολυέλαιος (εκ του αγγλικού many-oil> μανυόλι> μανουάλι), ώστε να φωτοσκιάζει μία ολόκληρη νήσο; Μόνον αέριο, κύριοι! Μόνον αέριο!
Από τότε που βγήκαν οι λάσπες το ξέρουν όλοι και είναι ευρέως γνωστό, ότι η λιμνοθάλασσα της Λευκάδος μπορεί να παράγει τις απαραίτητες ποσότητες καυσίμου αερίου, για να καλύψει τις ανάγκες της ενεργοβόρου αυτής νήσου. Το συγκεκριμένο αέριο, βέβαια, είναι υδρόθειο, αλλά με μια κατάλληλη επεξεργασία μπορεί να γίνει μεθάνιο κι από κει και πέρα μπορεί να εμπλουτιστεί και με αιθάνιο και προπάνιο και βουτάνιο και άζωτο και διοξείδιο και να γίνει ντούκι και τούμπανο και τούρμπο φυσικό αέριο. Και σύμφωνα με τα τελευταία δημοσιεύματα, από την πολλή μπόχα μπορεί η περιοχή να προσελκύσει και επενδυτάς από το Κατάρ. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι 4 στρέμματα από φύκια παράγουν 10-15.000 γαλόνια καυσίμου, η εκμετάλλευση του ανατολικού και του δυτικού ιβαριού, μπορεί να αποδώσει 34.375.000 περίπου γαλόνια καύσιμο. Έτσι όπως τα λέω είναι!Και τι θα γίνει τόσο αέριο, θα πει κάποιος που το μόνο του μέλημα είναι να φέρνει αντιρρήσεις. Να σου πω εγώ τι θα γίνει που είμαι και πιο σπουδαγμένος και πιο έξυπνος και πιο ψηλός: Η Λευκάδα θα γίνει το μεγαλύτερο βενζινάδικο του πλανήτη, που θα πουλάει φυσικό αέριο. Αυτό θα γίνει! Και ποιος θα το καταναλώνει; Να σου πω εγώ ποιος θα το καταναλώνει:
Τι ξέραμε μέχρι τώρα; Ξέραμε το αεριωθούμενο αερόπλανο! Το πρώτο αεριωθούμενο αερόπλανο πέταξε στις 27 Αυγούστου του 1939, δηλαδή όταν η μάνα μου ήταν δύο χρονών (αν ενδιαφέρει κανέναν). Στη Λευκάδα, βέβαια, δεν υπάρχουν αεριωθούμενα τέτοιου είδους, αλλά είναι μια καλή ευκαιρία να αναβαθμιστεί αυτό το υδρόπλανο, που πηγαινοέρχεται σαν τον φτωχό συγγενή, όταν είναι ο μήνας πληρωμών. Έτσι η πρώτη εφαρμογή θα είναι το αεριωθούμενο υδρόπλανο. Θα επιβιβάζεται, να πούμε, ο μεγαλέμπορος στον Πόντε και θα αποβιβάζεται στο άγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη, τσακ μπαμ!
Άλλη εφαρμογή του φυσικού αερίου έχει να κάνει με τον λιγνίτη! Από την εγκυκλοπαίδεια Qwika διαβάζουμε, σε μετάφραση Google:
«Το αεριωθούμενο αεροπλάνο (jet) είναι ένα γεωλογικό υλικό, που δεν θεωρείται μετάλλευμα —υπό την αληθινή έννοια της λέξης—, αλλά μάλλον ορυκτό, προερχόμενο από το αποσυντιθέμενο ξύλο διά την ακραία πίεση. Το όνομα αεριωθούμενο αεροπλάνο είναι η αγγλική λέξη που προέρχεται από το γαλλικό Jaiet. Το αεριωθούμενο αεροπλάνο βρίσκεται στη μια από δύο μορφές, σκληρός και μαλακός. Σκληρά το αεριωθούμενο αεροπλάνο είναι το αποτέλεσμα της συμπίεσης άνθρακα και του αλμυρού ύδατος, ενώ το μαλακό αεριωθούμενο αεροπλάνο είναι το αποτέλεσμα της συμπίεσης άνθρακα και του γλυκού νερού. Το αεριωθούμενο αεροπλάνο είναι εύκολα γυαλίσιμο και έχει χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή κόσμημα, σύμφωνα με το μουσείο Γουίτμπι, χρονολόγηση σε 10.000 πριν το Χριστό, σε ορισμένες μερίδες της σύγχρονης ημέρας Γερμανίας. Το επίθετο κατάμαυρος είναι ίσως πιο γνωστός από είναι αυτό το μετάλλευμα από το οποίο προέρχεται…»
Τέλος πάντων να μην τα πολυλογούμε, από το φυσικό αέριο θα παρασκευάζεται αυτό το ορυκτό απ’ το οποίο θα παράγεται λιγνίτης, που είναι χρήσιμος στη ΔΕΗ Πτολεμαΐδας και πολύτιμους λίθους, που είναι χρήσιμοι στη Βασίλισσα Ελισάβετ και στα φορέματα πένθους των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τι άλλο ξέραμε; Ξέραμε επίσης, ότι το φυσικό αέριο μπορεί να χρησιμεύσει στην παραγωγή της αεριωθούμενης μαύρης συνταγής. Σας έστειλα; Όχι μόνο σας έστειλα, αλλά πήγατε κιόλας! «Η αεριωθούμενη μαύρη συνταγή ανήκει στα κοντά ποτά. Για να φτιαχτεί χρειάζεται μιάμιση ουγκιά τζιν, δηλαδή 42,525 γραμμάρια, δύο κουτάλια του τσαγιού γλυκό βερμούτ, δηλαδή 10 κυβικά εκατοστά και ένα κουτάλι του τσαγιού μαύρη σαμπούκα, δηλαδή 5 κυβικά εκατοστά. Ακολούθως σ’ ένα γυαλί μίξης μισό, που γεμίζει με κύβους πάγου, συνδύασε όλα τα υλικά, ανακάτωσε καλά και πίεσέ τα σ’ ένα γυαλί κοκτέιλ…»
Τέλος πάντων για να μην πολυλογούμε πάλι, γυαλί μίξης είναι η γυάλινη φραπεδιέρα, γυαλί κοκτέιλ είναι ένα ωραίο ποτήρι για κοκτέιλ και γυαλί βοσπόρου είναι μια υπέροχη εξοχική κατοικία στην Κωνσταντινούπολη. Κι από αμαρτία το ρόφημα είναι άσπιλο: 34 θερμίδες, 561.000 τζάουλ, υδατάνθρακες 3,1 γραμμάρια, οινόπνευμα 20,3 γραμμάρια κι από λίπη, πρωτεΐνες, ζάχαρες, χοληστερόλες και νάτρια η αναδουλειά του γιατρού: τίποτ’ απολύτως!
Παρακάτω τι άλλο θέλετε να σας πω; Να σας πω για το αεριωθούμενο αυτοκίνητο, ή το αεριωθούμενο Λι, που είναι ο πρωταγωνιστής μιας ταινίας πολεμικών τεχνών κουγκ-φου και ο οποίος, μόλις ανέβηκε ο Μάο στην εξουσία, άφησε τον ναό Σαολίν και πήγε στο Χόλιγουντ να βρει την τύχη του.
Τέλος ξέραμε, ότι πέρα από τις ως άνω πρωτεύουσες χρησιμότητες του φυσικού αερίου, υπάρχουν και μια σειρά από δευτερεύουσες, όπως το αεριωθούμενο σύνδρομο καθυστερήσεων, που είναι μια πεντακάθαρη ασθένεια του νευρικού συστήματος, το αεριωθούμενο Περιστέρι του Αργύρη Πεδουλάκη ή ο αεριωθούμενος Ατρόμητος του Γιώργου Δώνη, που είναι εξαιρετικές ομάδες μπάσκετ και ποδοσφαίρου αντίστοιχα.
Αλλά η μεγαλύτερη και χρησιμότερη —η μεγαλύτερη και χρησιμότερη!— εφαρμογή του φυσικού αερίου είναι στην εμπορική ναυτιλία. Στη φωτογραφία βλέπετε έναν νέο τύπο πριαριού κινούμενου με καύσιμο αέριο. Στα πλαίσια, μάλιστα, του εκσυγχρονισμού και της πράσινης ανάπτυξης, κυβέρνηση επιδοτεί το σύνολο του κόστους της μετατροπής (ότι έγινε πριν από χρόνια με τα ταξί). Το νέο πλεούμενο λέγεται αεριωθούμενο πριάρι (gas-boosted priari) και είναι πολύ πιο γρήγορο από το βενζινοκίνητο πριάρι (petrol-boosted priari) ή το χειροκίνητο πριάρι (hand-boosted priari). Είναι δε χαρακτηριστικό ότι και το λήμμα που αναφέρεται στην ανδρική ερωτική ιδιαιτερότητα από δω βγαίνει επίσης.
Τζον Λίτλκαπ
Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010
Ανακοίνωσις
Παρακαλείται ο αναγνώστης μας από το Βιετνάμ, όταν με το καλό έρθει στην Ελλάδα για τις γιορτές, να μας φέρει να δοκιμάσουμε μερικές γαρίδες Grass, που λένε ότι είναι πολύ ωραίες!
Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010
Σε ρούμπωσα, μουστάκια!
Μορούλα με σγούμπα και κάτσος με μπαμπόνι. Ο παράδεισος της ιδιαιτερότητας που συνδράμει τη διάδοση της φυσιολογικής εξέλιξης!
Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010
Οικολογικές πόρτες ασφαλείας
Εναλλακτικός τρόπος κλειδώματος σπιτιών στη Λευκάδα
Και η δροσιά θέλει το παπάκι της
Δηλαδή, αν σας πω ότι πρώτα έπλυνε η κυρία τα μπαλκόνια της (Θεέ μου σ’χώρα με) κι ύστερα πάρκαρε ο τύπος το βρεγμένο πορτοκαλί βεσπάκι από κάτω, έτσι για προβοκάτσια, θα με πιστέψετε;
Όχι ε;
Ε, ρε, θρασύτης!!!
Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010
Τρία αδέλφια, τρία τζάκια, τρία τριάντα
Δεν θα συμμεριστώ την άποψη μερικών προληπτικών, οι οποίοι πριν εκφράσουν οποιαδήποτε σκέψη και για να ξορκίσουν το κακό, μετράνε με τρόπο τις εννέα τρύπες του ανθρώπινου σώματος, ήτοι τα δύο μάτια, τα δύο ρουθούνια, το στόμα, τα δύο αυτιά, τον αφαλό και την, Θεέ μου σ’χώραμε, άποψη (εκ της ιστορικής φράσεως του επιθεωρητού Χάρυ Κάλλαχαν: «Well, opinions are like assholes. Everybody has one»). Κι επειδή δεν θα την συμμεριστώ, δια τούτο δεν είναι και ανακοινώσιμη (όπως λέμε νεκρώσιμη).
Αντίθετα αυτό που μπορώ με παρρησία να υποστηρίξω είναι τα λόγια του γέροντα Μακάριου της Όπτινας, ότι «ποτέ δεν είναι δυνατόν να πάρουν τα πράγματα καλύτερη εξέλιξη, παρά μόνον έτσι όπως το επιτρέπει ο Θεός μέσα στο έλεός Του».
Έτσι, περιδιαβαίνοντας ένα καλοκαιρινό απόγευμα, τα μικρά και μεγάλα στενά της παρ’ ελπίδαν (ή απροσδοκήτου) νήσου, έπεσα ντρίτα αγπανωθιός στο τρίπατο της φωτογραφίας. Στην αρχή το πέρασα για τεράστιο εκκλησιαστικό όργανο και σκέφτηκα πως θα είχε ξεμείνει από την εποχή της Αγγλοκρατίας. Τα εκκλησιαστικά όργανα όμως δεν βγάζουν καπνό και μάλιστα τριών διαφορετικών αποχρώσεων. Άρα επρόκειτο οριστικά για καμινάδες. Σε συνδυασμό μάλιστα με τα τρία παταμέντα, έφτασα γρήγορα στο ασφαλές συμπέρασμα ότι επρόκειτο για μια οικογενειακή ολιγοκατοικία, ήτοι τέσσερα αδέλφια τρία τζάκια, ή τρία αδέλφια κι οι γονείς με τη θεία στο ισόγειο, ή δύο αδέλφια, η μητέρα μόνη στον δεύτερο και ο νοικάρης καταγής.
Το γνωρίζουν ακόμα και οι πέτρες (και δεν χωρά καμιά αμφιβολία) πως η λειτουργία της καμινάδας βασίζεται στο λεγόμενο φαινόμενο της καμινάδας. Όταν το κάρβουνο, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, το ξύλο, το οτιδήποτε, καεί σε έναν χώρο καύσης (φούρνο, τζάκι, λέβητα κουζίνα, σαλόνι) προκαλεί πνιχτό καπνό που λέγεται (προφανώς) καυσαέριο ή πυρκαγιά. Το καυσαέριο στον θάλαμο καύσης, είναι ασύγκριτα πιο ζεστό από τον ομότιμό του εξωτερικό αέρα και τελεσίδικα πιο αραιό από αυτόν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η πίεση του αέρα όσο πλησιάζουμε στον θάλαμο να είναι χαμηλότερη από ότι στο ισοϋψές εξωτερικό περιβάλλον. Η διαφορά αυτή της πίεσης είναι η κινητήριος δύναμις που έλκει τον ζεστό αέρα στο περιβάλλον, ωθεί τον απαραίτητο για την φλόγα, φρέσκο, άκαυτο, αχρησιμοποίητο και πλούσιο σε οξυγόνο αέρα μέσα στον χώρο καύσης και ενίοτε επηρεάζει τις συνήθειες των νέων. Από την άλλη πάλι, η γνωστή λαϊκή μουσικολόγος κα Κ. Γαρμπή αναφέρει επί του ιδίου θέματος: «δεν αναγνώρισες ποτέ σου, τι σου πρόσφερα, δεν αναγνώρισες για σένανε τι έκανα, σαν το φουγάρο που μολύνει, την ατμόσφαιρα, έτσι με μόλυνες σιγά-σιγά, και πέθανα κι ούτε να σε δω, μη σε ξαναδώ ξανά μπροστά στα μάτια μου, ήταν η καρδιά σου πάντα θυμωμένη κι από μαύρη πέτρα καμωμένη, τσάμπα πήγαν τα όνειρα, τσάμπα κι οι θυσίες μου, δεν ανταποκρίθηκες ποτέ, στις προσδοκίες μου».
Αμέτρητα πρέπει να είναι τα τζάκια, παγκοσμίως, που καπνίζουν στο βωμό της ικανοποίησης μιας βιαστικής αστικής θέλησης. Τζάκια μοντέρνα, τζάκια οικολογικά, τζάκια βιοαιθανόλης, τζάκια αιθυλικής αλκοόλης, τζάκια με παρατσούκλια (Καυσόξυλας), τζάκια θερμικά με φουγάρα, τζάκια χωρίς ανοίγματα, τζάκια με μπαλκονόπορτες, τζάκια οπού τα μάτια τους θα κάψουνε καρδιές και στη φωτιά τους θα ψηθούν σιγανοπαπαδιές, τζάκια που ’χουν στο αίμα τους κομπίνες και λαδιές και άλλα που βουλιάζουνε στις αναπαραδιές.
Πίσω στο θέμα μας και εν συνεχεία των ηρωικών παραγράφων που προηγήθηκαν, θα λέγαμε ότι ενδεχομένως στη σοφίτα του οικήματος να συναντούσε κανείς τα ιδιαίτερα διαμερίσματα ενός μπάτλερ, από αυτούς που οι Άγγλοι έφεραν μαζί τους ως κατακτητές, αλλά ξέχασαν να πάρουν φεύγοντας. Πώς αλλιώς θα εξηγούσε κανείς την εσπευσμένη κι εκ του προχείρου διάνοιξη ενός παράθυρου σε τόσο ύψος; Όλες οι προσπάθειες που κάναμε να ανακαλύψουμε τον αλουμινά που τοποθέτησε το παράθυρο απέβησαν άκαρπες. Τα επτασφράγιστα μυστικά της αγχίνου νήσου, είναι όσα τα επτάνησα (επτά) και πράγματι σφραγισμένα. Σήμερα, βεβαίως, ο μπάτλερ δεν ζει ανάμεσά μας. Με τον σεισμό του 2003, λέγεται ότι βγήκε στο πρεβάζι και αγκάλιασε τις τρεις καμινάδες, σαν τις τρεις αδελφές του Τσέχωφ, για τον οποίον μάλιστα έτρεφε και ιδιαίτερη συμπάθεια. Κανείς, λέει, δεν μπορούσε να τον κατεβάσει, ούτε ακόμα αυτή ταύτη η πυροσβεστική. Στο τέλος ο ιδιοκτήτης αναγκάστηκε να φουλάρει και τα τρία τζάκια με καυσόξυλα (παρατσούκλια) και να πυρώσει τις τρεις καμινάδες, πριν αναγκάσει τον άτυχο μπάτλερ να βουτήξει, στο σημείο εκείνο του δρόμου, όπου λίγα λεπτά πριν οι πυροσβέστες είχαν αποσύρει το απλωμένο πανί διάσωσης. Και να φανταστεί κανείς, πως ο δύστυχος αυτός Άγγλος, παρότι ομιλούσε απταίστως την επτανησιακή διάλεκτο, δυσκολεύτηκε να βγει απ’ το παράθυρο, Κύριος οίδε γιατί!
Λέγεται επίσης ότι, ατρόμητος ο Έλλην στρατάρχης, κοίταξε κατάματα τον εισβολέα και με τα λίγα περσικά που ήξερε του είπε: «Μολών Λάβε!»
Τζον Λίτλκαπ
Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010
Ο 23ος τύπος του μαλάκα
Μέχρι τώρα ξέραμε τους 22 τύπους του μαλάκα:
1. Ο ορατός: κοίτα ένα μαλάκα
2. Ο τεφάλ: ξεκόλλα ρε μαλάκα
3. Ο σταθερός: έμεινε μαλάκας
4. Ο αδιόρθωτος: ε τον μαλάκα
5. Ο επώνυμος: έλα ρε Μαλάκα
6. Ο νυχτωμένος: ξύπνα μαλάκα
7. Ο χαμένος: που σε ρε μαλάκα;
8. Ο φευγάτος: την έκανε ο μαλάκας
9. Ο βαθμοφόρος: α, τον αρχιμαλάκα
10. Ο αμφίβολος: καλά μαλάκας είσαι;
11. Ο διττός: και πούστης και μαλάκας
12. Ο ευρεσιτέχνης: μαλάκας με πατέντα
13. Ο εμετικός: τα ξέρασε όλα ο μαλάκας
14. Ο καλοδεχούμενος: καλώς τον μαλάκα
15. Ο εξακριβωμένος: είναι τελικά μαλάκας
16. Ο επιρρεπής: μη γίνεσαι μαλάκας τώρα
17. Ο εκνευριστικός: άι γαμήσου ρε μαλάκα
18. Ο ανεκδιήγητος: μα πόσο μαλάκας να 'σαι!
19. Ο αργοκίνητος: άντε ρε μαλάκα, κουνήσου
20. Ο φαφλατάς: μιλάμε για πολύ χοντρομαλάκα
21. Ο επαναλαμβανόμενος: την είπε πάλι ο μαλάκας
22. Ο σωβινιστής: μαλάκας μπορεί να είμαι, πούστης όμως όχι!!
Τώρα εμφανίστηκε και ο 23ος τύπος του μαλάκα: ο μαλάκας ως επάγγελμα.
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010
Η ονοματοθεσία των δρόμων
«Το περιπάτημα του πρώτου διαβάτου / του πρώτου πωλητού η ζωηρά κραυγή / το άνοιγμα των πρώτων παραθύρων, / της πρώτης θύρας ―είναι η ωδή, / ην έχουν την πρωίαν αι οδοί. / Τα βήματα του τελευταίου διαβάτου / του πωλητού του τελευταίου η κραυγή / το κλείσιμον θυρών και παραθύρων― / είναι της ελεγείας η αυδή, / ην έχουν την εσπέραν αι οδοί», έγραφε κάποτε ο συγχωρεμένος ο Καβάφης πριν οικονομήσει μερικές πλατείες και κάμποσους δρόμους με το όνομά του.
Εις τον αντίποδα κι ευτυχώς, για μας τους μεταξοσκώληκας της ελάσσονος κριτικής και ποίησης, η Λευκάδα λειτουργεί ως μουρόφυλλο και μας τρέφει αδιαλείπτως. Βεβαίως, κι εμείς με τη σειρά μας δεν είμαστε αχάριστοι, γι’ αυτό και της επιστρέφουμε το καλύτερο μετάξι, που μπορούμε να παράγουμε.
Με αφορμή, λοιπόν, το παραπάνω ποίημα του Καβάφη, το οποίον ―ειρήσθω εν παρόδω― ακούσαμε από μία πεντάχρονη μαθήτρια ιδιωτικού νηπιαγωγείου, επιφορτισμένη να το απαγγείλει από στήθους και απνευστί σε σχολική γιορτή, αποφασίσαμε να εντρυφήσουμε στην ονοματοθεσία των οδών του Ελιξιρίου των Επτανήσων.
Όλο το διαδίκτυο βοά και είναι, φυσικά, τοις πάσι γνωστόν ότι η επίσημη ονοματοθεσία των οδών (ή βαπτίσι τση ρούγας) γίνεται με απόφαση του εκάστοτε Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου, στον οποίον ανήκει. Τις περισσότερες φορές τα ονόματα αυτά έχουν σχέση με την ιστορία, την κουλτούρα, τις τοπικές ιδιαιτερότητες, ή τους επιφανείς ανθρώπους του Δήμου. Άλλες φορές, η απόφαση για την ονοματοθεσία ενός δρόμου λαμβάνεται από τους κατοίκους, μετά από σύντομη ανεπίσημη συνέλευση, όχι πάντα ειρηνικά κι αναίμακτα, όμως και πάλι απαιτείται η επικύρωση από το Δημοτικό Συμβούλιο για να πάρει επίσημη μορφή.
…του τελευταίου η κραυγή
Στη Λευκάδα, όμως, τα πράγματα λειτουργούν λίγο διαφορετικά. Εκεί, αίφνης, ένα κουτφό, ένα νιόφωτο, δυο κολλέοι, μια τριτζάνα συγγενείς, μια καρτάνα νεγότσιοι, μια πεντάρα οφιτσιάλοι, μια ντουζίνα νοτάριοι, ένας λόχος κλακαδόροι, σαράντα πέντε Γιάννηδες, εξήντα μαθητάδες, και βάλτου ρίγανη, συγκεντρώνονται ομού και κατά μόνας, συνομιλούν άπαντες προς όλους πυροβοληδόν και, στο τέλος, αποφασίζουν, ας πούμε, ότι όλοι οι δρόμοι που θα περιβάλλουν τη Βιβλιοθήκη θα λέγονται: «οδός Ροντογιάννη», μεν, όσες είναι παράλληλοι με τον δίαυλο, «πάροδος Ροντογιάννη», δε, όσες είναι κάθετες σ’ αυτόν.Όχι εις μνήμην αυτού του Ροντογιάννη, αλλά του άλλου.
Ανώνυμος, μάλιστα, ονοματοθέτης, ερωτηθείς με ποιο σκεπτικό οι συσκευθέντες κατέληξαν σ’ αυτήν την τελική επιλογή και έριξαν και τον κάνονα, απάντησε: «Α, μεδά! Ναίσκε! Ειν’ ολάκαιρο γκόλφι και με την έδ’κε!» (naturellement y il a c’ est oui même chose et ma venue). Με αυτόν τον τρόπο θέλησε να τονίσει την αμεσότητα στη λήψη των αποφάσεων και την ολυμπιακή ταχύτητα εκτέλεσής τους. Και πριν προλάβει να ψηθεί ένα τοστ, γράπωσε το σκούβλο, το ‘χωσε σ’ έναν κουβά με καραμπογιά και προχώρησε στο προκείμενο, γράφοντας το όνομα του σοκακιού με το χέρι.
Άλλες πάλι φορές, στην απίθανη περίπτωση που προκύψουν διαφωνίες ως προς το όνομα που θα λάβει το δρομάκι, συνήθως οι ανάδοχοι λύνουν τις διαφορές τους πολιτισμένα, ακολουθώντας τον γνωστό αλάθητο δρόμο: όποιος έχει το ισχυρότερο μέσον στο Δημοτικό Συμβούλιο στέφεται νικητής. Όταν όμως πέσουμε στην περίπτωση, που ο αγών διεξάγεται μεταξύ ισάξιων ογκόλιθων της κοινωνικής ζωής, τότε ο πόλεμος είναι πολυετής και αμείλικτος.
Με αμείωτη ένταση κάθε δεύτερο βράδυ επί οκτώ χρόνια, ομάδες υποστηρικτών της μιας οικογένειας, άλλαζαν το όνομα του δρόμου, που ήδη είχαν δώσει οι υποστηρικτές της άλλης το προηγούμενο.
Δεν έχουν σωθεί πολλά ευρήματα τέτοιων ανελέητων πολέμων, που έχουν κατά καιρούς δοθεί, για την ονοματοθεσία των οδών, αλλά η διπλανή φωτογραφία είναι πολύ χαρακτηριστική και απεικονίζει μία απ’ τις πιο σκληρές μάχες, αυτή μεταξύ των Φιλιππαίων και των Κατωπόδηδων. Η διένεξή τους κράτησε από το 1959 έως το 1967, χωρίς να επικρατήσει καμιά από τις δύο οικογένειες. Στη διάρκεια αυτής της οκταετίας ολόκληρος στρατός από συνεργεία, ταμπελοποιών, μπογιατζήδων, λαογράφων, φυσιοδιφών, τοκιστών, σουλατσαδόρων, προσπάθησαν να επιβάλλουν τη γνώμη τους πάνω σε μια λαμαρίνα 30 x 50 εκατοστά. Στο τέλος, όταν επικράτησε η απελπισία, που είναι η χειρότερη απ’ όλες τις αμαρτίες, όπως έλεγε κι ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, λόγω της μεγάλης μπαμπλωνίας που έγινε, η διένεξη τερματίστηκε ισόπαλη.
Αργότερα, για να σταματήσουν οι φιλονικίες, οι τοπικές αρχές έλαβαν μια πολύ σπουδαία απόφαση: να εκχωρήσουν σε όλες τις φημισμένες οικογένειες τα στρατόνια, τις γουλάδες, τις λίνιες και τα κόρσα, να τα διαχειριστούν κατά πως βούλεται η καθεμιά. Όμως με τον καιρό, απεδείχθη ότι εκάστη οικογένεια δεν αναδείκνυε απαραίτητα μόνον έναν ήρωα, ή έναν ευεργέτη, ή τέλος πάντων ένα διάσημο μέλος. Οι επώνυμοι, πλέον, αναφύονταν σαν τα μανιτάρια, κι εξαιτίας του γεγονότος πως η πέραν του αύριο νήσος (ή νήσος του μεθαύριο), είναι μικρά, στο τέλος δεν υπήρχε ικανός αριθμός δρόμων για να τους τιμήσουν. Έτσι, χάριν οικονομίας, αποφασίστηκε να δοθεί μία ρούγα σε κάθε οικογένεια κι εκείνη με τη σειρά της να τη διαχειριστεί ως ήθελε.
Προϊόντος του πανδαμάτορος χρόνου ο ανταγωνισμός θρονιάστηκε μέσα στις ίδιες τις οικογένειες. Αδερφή πολέμαγε αδερφό και ξάδερφος ανίψι / κι ο μαθουσάλας ο παππούς σιωπούσε απ’ το κακό του! Κι έτσι δεν άργησε να ‘ρθει η αποφράδα στιγμή, που επετεύχθη ο ιστορικός συμβιβασμός, σύμφωνα με τον οποίον αι οδοί μετέβαλλον την ονομασίαν των άπαξ της εβδομάδος.
πολλοί οι ήρωες λίγοι οι δρόμοι
Ακόμα χειρότερα έγιναν τα πράγματα από την ώρα που ορισμένες οικογένειες ξέπεσαν και η οικονομική τους κατάσταση δεν τους επέτρεπε να παραγγέλλουν ολόκληρη ταμπέλα κι έτσι αρκούνταν να αλλάζουν μόνον το αρχικό γράμμα του ονόματος, αφού ούτως ή άλλως όλοι είχαν το ίδιο επίθετο. Στην πλαϊνή φωτογραφία μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι ο δρόμος διένυε την περίοδο προς τιμήν του αρματολού Γεωργίου Βαρνακιώτη. Οπωσδήποτε, μεμονωμένα επεισόδια δεν σταμάτησαν να συμβαίνουν κατά καιρούς, κυρίως ως προς την καπήλευση των αρχικών γραμμάτων. Τοιουτοτρόπως, Γεώργιος κατηγορούσε Γρηγόριο και Γεράσιμος Γεννάδιο κι ούτω καθεξής, αλλά χωρίς βλάβη της γενικότητος, που ‘λεγε κι ο μαθηματικός μας.
Το όνομά του αναρτάται στους δρόμους την 32η εβδομάδα, την τελευταία δηλαδή πριν το δεκαπενταύγουστο. Άραγε ποιος Βαρνακιώτης αναρτάται την 44η που ‘ναι βδομάδα εκλογώνΤέλος πολλά λέγονταν για ορισμένους, οι οποίοι έδιναν το όνομά τους σε σοκάκια, κυρίως τυφλά ή συνδετικά δύο παραλλήλων, τα οποία τους οδηγούσαν ίσια στο σπίτι τους, για να μην χάνονται οι ίδιοι όταν γυρνούσαν στουπί ή οι φίλοι τους όταν έρχονταν πατάγια, αλλά άμα δεν έχεις αποδείξεις...
Στον επίλογο αυτού του σύντομου και περιεκτικού άρθρου θα σημειώσουμε κι άλλα πράγματα, λίγα όμως. Εν πρώτοις (και τελευταίοις), ανακύπτουν ορισμένες απορίες, σχετικά με το αν έχει κανείς αναρωτηθεί πόσες οδοί λοχαγών υπάρχουν στην πόλη; Από την άλλη πάλι, η οδός Ενάτης Μεραρχίας σε ποια πόλη μπορεί να βρίσκεται; Η οδός Φιλοσόφων οδηγεί στην απάντηση του ερωτήματος «ποιο είναι το νόημα της ζωής;» Επειδή ο Ντοστογιέφσκι πίστευε ότι η ζωή είναι πιο σημαντική από το νόημά της, μήπως μία οδός προς τιμήν του, πρέπει να οδεύει αντίθετα από την οδό Φιλοσόφων (προς το Καλλιγόνι, ας πούμε); Αφού το Ακρωτήρι της καλής Ελπίδας αποδεδειγμένα εξευμενίζει τις φουρτούνες, γιατί δεν υπάρχει Λεωφόρος Σεισμών στη Λευκάδα; Τώρα που αποδείχτηκε ότι η ομηρική Ιθάκη είναι ίδια με τη σημερινή Ιθάκη, μήπως πρέπει να αλλάξουμε όνομα σε όλες τις οδούς Δαίρπφελδ; Δύο άνθρωποι που έχουν στο όνομά τους παράλληλες οδούς μπορούν να έχουν και παράλληλους βίους; Κάποιος που διαθέτει σούπερ μάρκετ μπορεί να έχει και δρόμο στο όνομά του; Αφ’ ότου εναυάγησα ευπλοώ ή είναι μύθος; Είναι τυχαίο το ότι δεν υπάρχει οδός Λέσβου σ’ ολόκληρη τη Λευκάδα; Η οδός Λευκάδος-Καλλιγονίου γιατί δε ονομάζεται Λευκάδος-ΚΤΕΛ;
Ε, ρε Παναγία μου απορίες που ‘χω!
Τζον Λιτλκαπ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
