Κυριακή 25 Ιουλίου 2010
Εκεί που ο σκύλος έκοψε ταχύτητα
Κυριακή, Ιουλίου 25, 2010 | 
Αναρτήθηκε από
Ξενοτ'κός
Το Κυνόσαργες ήταν κατά σειρά το τρίτο σπουδαιότερο γυμνάσιο της αρχαίας Αθήνας. Σ’ αυτό φοιτούσαν μαθητές οι οποίοι ήσαν νόθοι. Ονομάσθηκε έτσι διότι κάποια φορά που οι Αθηναίοι πρόσφεραν θυσία στον Ηρακλή, μία λευκή σκύλα πήγε και άρπαξε το μπούτι απ’ το ψητό πού θυσιαζόταν πάνω στο βωμό και καταδιωκόμενη στη συνέχεια έφτασε στο σημείο αυτό, στο «κυνός άργος», δηλαδή εκεί που έκοψε ταχύτητα και σταμάτησε, εγκαταλείποντας τη λεία της. Οι Αθηναίοι μπροστά σ’ αυτό το απρόσμενο συμβάν έσπευσαν να συμβουλευτούν το Μαντείο των Δελφών με ποιο τρόπο έπρεπε να εξιλεώσουν τον ήρωα Ηρακλή, που ’ταν κι αυτός νόθος. Τότε έλαβαν το χρησμό να ιδρύσουν ιερό εκεί που ο σκύλος μετέφερε τους μηρούς από το θυσίασμα. Έτσι οι Αθηναίοι ίδρυσαν πράγματι ιερό και το ονόμασαν εκ του κυνός αργού, Κυνόσαργες.
Φυσικά η λέξη κύων, από τα αρχαία χρόνια, χρησιμοποιούνταν όπως χρησιμοποιούμε και σήμερα τη λέξη σκύλα. Ήταν ύβρις επί γυναικών σε ένδειξη της αναίδειας και της θρασύτητάς τους. Έτσι σκύλα κατονομάζει στην Ιλιάδα τον εαυτό της η Ελένη, η Ίρις την Αθηνά, η Ήρα την Άρτεμη, έτσι κατονομάζονται οι θεραπαινίδες στο παλάτι της Ιθάκης, στη δε Οδύσσεια κοροϊδεύουν τις θρηνώδεις κραυγές του Οδυσσέα σα σκυλογαυγίσματα.
Στα μεσαιωνικά χρόνια το συγκεκριμένο συμπαθές, κατά τα λοιπά, τετράποδο εμφανίζεται σε ένα κείμενο του Ιωάννη της Κλίμακος του Σολ: «σκυλα ειναι η κοντη γκομενα που φοραει πενηντα ποντους τακουνι , νομιζει οτι ειναι θεα και κοιταει αφ 'υψηλου τις κοντες».
Σήμερα πλέον, που το κλέος της Μεσογείου, ως κλειστής Ελληνικής λίμνης έχει συνταξιοδοτηθεί και ζει σε μια παραγκούπολη, στις εσχατιές της χώρας μας, πλάι στο χωριό του Διγενή Ακρίτα, βρέθηκε αναρτημένη η παρακάτω ανακοίνωση:
«Μικρή άσπρη σκύλα κ… δίνω 200€ σε όποιον την βρίσκει! 100€ για το πτομα. 69(ακολουθούν 5 νούμερα)581».
Εύλογα ανακύπτουν δύο ερωτήματα:
Το «κ…» τι να σημαίνει άραγε;
Αυτός που δεν τη βρίσκει θα πάρει όλο το διακοσάρι ή θα του αφαιρεθούν τα έξοδα απουσίας γενετήσιας ορμής;
Διότι, όπως αναφέρει ο Διονύσης Καψάλης στην «Αισθηματική Αγωγή»:
Εκεί που άλλοτε κυλούσε ο Ιλισός
εκάθισα και έκλαψα, μισός
αιχμάλωτος, μισός ερωτευμένος
κι ανέβαινε στα χείλη μου ο αίνος.
Κάποια πατρίδα θα ’φερα στο νου
ν’ ανθίζει στα μετόχια τ’ ουρανού,
με θάλασσες πιο μέσα κι ακρογιάλια
κι ολόφωτα τις νύχτες μανουάλια·
καλή πατρίδα, κι ήσουνα κι εσύ
χρισμένη και σε τύλιγαν κισσοί
και θερινά φεγγάρια· τον ψαλμό
τον ένιωσα σαν κόμπο στο λαιμό,
που λύθηκες στα χείλη μου κι εχάθη
στις όχθες του Ιλισού, στου μπαρ τα βάθη.
Αργά, καθώς ξημέρωνε, κι ο αίνος
ολόφυρτος ανέβαινε, πνιγμένος,
στην Καλλιρρόης, σαν παλιός διδάχος
εκάθισα και έκλαψα μονάχος.
(και κάθομαν βουβός, γεμάτος άγχος,
πως έπλεα στα λίπη και στο πάχος,
ακλόνητος, πελώριος σα βράγχος,
αγέρωχος κι ολίγον μπουρτζοβλάχος)
Ετικέτες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου